Έχει γίνει σαφές ότι δεν φτάνει μια απλή πολιτική δήλωση ή διακηρύξεις αρχών ή μια σκληρή κριτική της δικής «μας» κυβέρνησης. Απαιτείται έμπρακτη, ζωντανή αλληλεγγύη η οποία καλό είναι να κατευθυνθεί στα ανεξάρτητα κοινωνικά κινήματα και τις δυνάμεις της Αριστεράς για να μην αφεθεί το πεδίο στους νεοφιλελεύθερους του Κιέβου και την Ακροδεξιά.
Ανίκανος; Διόλου. Απλώς αποφασισμένος. Να δικαιώσει τις καταστροφικές πολιτικές του παρελθόντος και, προφανώς, να τις επαναφέρει στο μέλλον. Δίχως να κατανοεί πως τούτες μπήκαν ήδη, όπως θα ’λεγε ο Α. Παπανδρέου, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ή τις πήρε το βυτιοφόρο της, θα ’λεγε ο Απόστολος Κακλαμάνης.
Δήλωσε κάποιος πρωτοπρεσβύτερος στη Λάρισα με αφορμή το δημόσιο φιλί Στ. Ρόκκου – Ανδρέα Γεωργίου. «Αποκρουστικό θέαμα», «Κάνει ζημιά στις ψυχούλες των παιδιών μου», «Η ομοφυλοφιλία αντίκεται στο δημιουργικό σχέδιο του Θεού»….
Πράγματι, κ. Μητσοτάκη, δεν είναι μόνο το χρήμα, που ολοένα και περισσότερο περιορίζεται σε νέους και μεγαλύτερους και συνεπώς οι δυνατότητες όχι στο… όλον, αλλά και στα στοιχειώδη.
Μερικές δεκάδες ενστάσεων είναι προς εξέταση στην ΚΕΦΕ που σχετίζονται, με διαφορετικό σκεπτικό ενδεχομένως καθεμιά από αυτές, με την τελική σύνθεση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
Απαιτείται, από την πλευρά μας, εναλλακτική προγραμματική πρόταση, που να είναι ορατή, που να ανταποκρίνεται στον «θολό» μεν, αλλά διάχυτο ριζοσπαστισμό
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν έχει μάθει να στριμώχνεται. Έχουν φροντίσει άλλοι γι’ αυτό. Όταν, λοιπόν, έρχεται αντιμέτωπος με κάποια ζόρικη ερώτηση, χάνει την ψυχραιμία του και αντιδρά σπασμωδικά. Και αυτό δείχνει πολλά για τον ίδιον. Μόνο που ζόρικες ερωτήσεις αντιμετωπίζει συνήθως –πλην ελάχιστων εξαιρέσεων– όταν βρίσκεται εκτός Ελλάδας. Και αυτό, δυστυχώς, δείχνει πολλά για το επίπεδο, αλλά και για τις σχέσεις διαπλοκής, της ελληνικής δημοσιογραφίας. Κάτι που πρέπει, πρωτίστως να απασχολήσει τους ίδιους τους δημοσιογράφους.
Με τον πόλεμο να συνεχίζεται εδώ και τρεις μήνες πλέον, ο Δημ. Παπαδημούλης τονίζει πως «η βασική πρόκληση και προτεραιότητα για την ευρωπαϊκή ηγεσία» πρέπει να παραμείνει «η άμεση κατάπαυση του πυρός, η αποκλιμάκωση και η ειρηνική διευθέτηση της κρίσης στην Ουκρανία» Γιατί «αυτό απαιτεί η κοινή λογική και αυτό είναι προς το συμφέρον όλων των ευρωπαϊκών λαών και της ευρωπαϊκής οικονομίας, ιδιαίτερα των πιο αδύναμων κρατών-μελών».
Η πειστικότητα μιας εναλλακτικής πρότασης σίγουρα δεν επιτυγχάνεται μόνο με διακηρυκτικές θέσεις και προθέσεις, δεν μπορεί να εξαντλείται στην «υποχρεωτική» ανταπόκριση σε κινηματικά καλέσματα, ούτε φυσικά ισχυροποιείται με την εκπομπή θολού στίγματος στο όνομα της πολυσυλλεκτικότητας.
Το 14χρονο παιδί χάθηκε. Και οι ευθύνες είναι μεγάλες, μας αφορούν. Αφορούν την Πολιτεία και τις ανύπαρκτες κοινωνικές δομές. Αφορούν το σχολείο και την αδυναμία του να προστατεύσει τους μαθητές του. Αφορούν την κοινωνία, που συνεχίζει ένα μέρος της να “ουρλιάζει” αδιάφορα, ενίοτε να παρακινεί, να ενθαρρύνει ή και να κσθοδηγεί με τον τρόπο της τη βία, το ρατσισμό, τις πολλαπλές διακρίσεις.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, γιατί κρατούν τα στερεότυπα, γιατί «βασιλεύει» ο σεξισμός και η πατριαρχία. Αν μια ιστοσελίδα, που το παίζει φίλα προσκείμενη στο «χώρο» για λόγους, που αυτή ξέρει, προσχωρεί τόσο βάναυσα στο αξιακό στρατόπεδο του… εχθρού, μπορούμε πιο εύκολα να αντιληφθούμε το μέγεθος του ζητήματος.
Επειδή οι προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα κατά της ακρίβειας που πλήττει το λαϊκό εισόδημα επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το σύμπτωμα (πληθωρισμός) και όχι την αιτία του (στρατιωτικός και οικονομικός πόλεμος), έχει μοναδική σημασία η στάση που σκοπεύει να τηρήσει το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη απέναντι στην κλιμάκωση και διαφαινόμενη μετεξέλιξη του ρωσο-ουκρανικού πολέμου σε Γ’ΠΠ.
Ο αγώνας για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας, για την ανθρώπινη χειραφέτηση και απελευθέρωση είναι καθημερινός και αφορά όχι μόνο τους θεσμικούς φορείς, αλλά και όλους εμάς
Αν αληθεύουν οι πληροφορίες που μεταδίδονται ότι η ελληνική κυβέρνηση ύψωσε ισχυρό ανάχωμα στην Ε.Ε. να μην επιβληθούν κυρώσεις στη θαλάσσια μεταφορά ρωσικού πετρελαίου, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του λόμπι των εφοπλιστών, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή επίδειξη υποκρισίας από τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του.
Πάνω στη συγκυρία αλλαγής του ευρωπαϊκού πλαισίου και της μεγάλης κρίσης, ανοίγονται νέοι δρόμοι για ριζοσπαστικές διαρθρωτικές τομές στη νεοφιλελεύθερη ΕΕ για μια κοινωνική και οικολογική Ευρώπη, της Δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, της μείωσης των ανισοτήτων.
Αυτό το κενό του απορφανισμένου από ταξική και κοινωνική εκπροσώπηση ηττημένου της κρίσης δυνάμει της οποίας και όχι εις πείσμα της οποίας αναπαράγεται ο νεοφιλελευθερισμός οφείλει να καλύψει η Αριστερά.
Πίσω από τη «σφραγίδα» που έβαλε η έκθεση των RSF στην κυβερνητική πολιτική για τα ΜΜΕ και στο διαρκή εγκλωβισμό τους στα χέρια όλο και λιγότερων ισχυρών ολιγαρχών με προσωπική επιχειρηματική ατζέντα, ας δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα: αυτό που απειλείται στην Ελλάδα είναι το κράτος Δικαίου.
Η υπόθεση του/της Ζακ/Ζάκι δεν τελειώνει εδώ Έχει συνέχεια. Και θα έχει συνέχεια όσο θα υπάρχει αυτός ο πολύχρωμος κόσμος, που αντιστέκεται και δεν πειθαρχεί στη βαρβαρότητα.
Με τον πρόσφατο νόμο 4921, αυτόν για τον ΟΑΕΔ, μπαίνουμε στη νέα εποχή του ταμείου ανάκαμψης και επιχειρείται ένα νέο αφήγημα που στηρίζεται στο blame game.
Η στροφή στην «κανονικότητα», στην κεντρώα πολιτική και στα μεσαία στρώματα έληξε άδοξα. Ο Α. Τσίπρας στο συνέδριο «σάλπισε» την επιστροφή στην αριστερή πολιτική.
Η όλη στρατηγική της κυβέρνησης στον χώρο της ενέργειας, βασισμένη στην νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία της, κινείται στη λογική της αυτορρύθμισης της αγοράς, γι’ αυτό και αδρανεί, λειτουργώντας ως θεματοφύλακας της κερδοσκοπίας, σε βάρος των πολιτών και της οικονομίας.
Αντί οι γιατροί των δημοσίων νοσοκομείων, όπως και οι δάσκαλοι των δημόσιων σχολείων, όπως και οι εργάτες των πολυεθνικών εργοστασίων, να πληρωθούν όπως τους αξίζει, να πεθαίνουν οι φτωχοί και να ζουν βασιλικά οι πλούσιοι, είναι η μόνη διαθέσιμη επιλογή για τη νέα δεξιά, η οποία, σε όλο σχεδόν το δυτικό κόσμο, μετέρχεται πλέον αλήστου μνήμης πολιτικές.
Ναι, λοιπόν, υπάρχει και τρίτος γύρος στην Γαλλία. Αυτή τη φορά βουλευτικές εκλογές. Και κάπως έτσι οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού κρούουν τον κίνδυνο των… άκρων. Έτσι γενικά, των άκρων.
Δεν εκπροσωπώ βέβαια ούτε τον Αλέξη Τσίπρα, ούτε τον Πάνο Σκουρλέτη, ούτε το Νάσο Ηλιόπουλο. Κανένας από τους τρεις δεν με έχει εξουσιοδοτήσει για κάτι τέτοιο. Σε ό,τι αφορά όμως τον ΣΥΡΙΖΑ και την «πολιτική κουλτούρα της Αριστεράς», αισθάνομαι την ανάγκη να παρέμβω αναλαμβάνοντας την προσωπική μου ευθύνη, γιατί έχω συμμετάσχει πάνω από πενήντα χρόνια στους αγώνες και στην πολιτική κουλτούρα της Αριστεράς, όσο δε για τον ΣΥΡΙΖΑ, έχω την τιμή και την ευθύνη να συμπεριλαμβάνομαι στα ιδρυτικά μέλη του.
Βλέπετε ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί το πολιτικό ήθος της Αριστεράς, φάνηκε και κατά τη διάρκεια του συνέδριου από το ύφος των τοποθετήσεων, λίγοι, πολύ λίγοι επιδόθηκαν σε εκείνο το στυλ του αδιάλλακτου, συντηρητικού επί της ουσίας, και αγράμματου πολιτικά, λαϊκισμού.
Φραστικές επιθέσεις, ανοίκειοι χαρακτηρισμοί βγαλμένοι από τη δεκαετία του ‘80, ύβρεις και χουλιγκανικές συμπεριφορές από νεοεισερχόμενους οπαδούς, που κάποιοι βάφτισαν «συντρόφους».
«Πιστεύουμε σε μια πιο ενωμένη και προοδευτική Ένωση, ικανή να παρέχει με δίκαιο τρόπο τα τόσο αναγκαία δημόσια αγαθά που οι πολίτες χρειάζονται και προσδοκούν από την Ένωση»
Με τη νεολαία ασφαλώς και τα δικαιώματα…
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι μόνο η κρίση της δημοκρατίας σε αυτήν την υπόθεση ξεπλύματος χρήματος
Έχει γίνει σαφές ότι δεν φτάνει μια απλή πολιτική δήλωση ή διακηρύξεις αρχών ή μια σκληρή κριτική της δικής «μας» κυβέρνησης. Απαιτείται έμπρακτη, ζωντανή αλληλεγγύη η οποία καλό είναι να κατευθυνθεί στα ανεξάρτητα κοινωνικά κινήματα και τις δυνάμεις της Αριστεράς για να μην αφεθεί το πεδίο στους νεοφιλελεύθερους του Κιέβου και την Ακροδεξιά.
Ανίκανος; Διόλου. Απλώς αποφασισμένος. Να δικαιώσει τις καταστροφικές πολιτικές του παρελθόντος και, προφανώς, να τις επαναφέρει στο μέλλον. Δίχως να κατανοεί πως τούτες μπήκαν ήδη, όπως θα ’λεγε ο Α. Παπανδρέου, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ή τις πήρε το βυτιοφόρο της, θα ’λεγε ο Απόστολος Κακλαμάνης.
Δήλωσε κάποιος πρωτοπρεσβύτερος στη Λάρισα με αφορμή το δημόσιο φιλί Στ. Ρόκκου – Ανδρέα Γεωργίου. «Αποκρουστικό θέαμα», «Κάνει ζημιά στις ψυχούλες των παιδιών μου», «Η ομοφυλοφιλία αντίκεται στο δημιουργικό σχέδιο του Θεού»….
Πράγματι, κ. Μητσοτάκη, δεν είναι μόνο το χρήμα, που ολοένα και περισσότερο περιορίζεται σε νέους και μεγαλύτερους και συνεπώς οι δυνατότητες όχι στο… όλον, αλλά και στα στοιχειώδη.
Μερικές δεκάδες ενστάσεων είναι προς εξέταση στην ΚΕΦΕ που σχετίζονται, με διαφορετικό σκεπτικό ενδεχομένως καθεμιά από αυτές, με την τελική σύνθεση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν έχει μάθει να στριμώχνεται. Έχουν φροντίσει άλλοι γι’ αυτό. Όταν, λοιπόν, έρχεται αντιμέτωπος με κάποια ζόρικη ερώτηση, χάνει την ψυχραιμία του και αντιδρά σπασμωδικά. Και αυτό δείχνει πολλά για τον ίδιον. Μόνο που ζόρικες ερωτήσεις αντιμετωπίζει συνήθως –πλην ελάχιστων εξαιρέσεων– όταν βρίσκεται εκτός Ελλάδας. Και αυτό, δυστυχώς, δείχνει πολλά για το επίπεδο, αλλά και για τις σχέσεις διαπλοκής, της ελληνικής δημοσιογραφίας. Κάτι που πρέπει, πρωτίστως να απασχολήσει τους ίδιους τους δημοσιογράφους.
Η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν βασικός κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας συνωμοσιών και εγκλημάτων με στρατηγικό στόχο την επιβολή δικτατορίας.
Με τον πόλεμο να συνεχίζεται εδώ και τρεις μήνες πλέον, ο Δημ. Παπαδημούλης τονίζει πως «η βασική πρόκληση και προτεραιότητα για την ευρωπαϊκή ηγεσία» πρέπει να παραμείνει «η άμεση κατάπαυση του πυρός, η αποκλιμάκωση και η ειρηνική διευθέτηση της κρίσης στην Ουκρανία» Γιατί «αυτό απαιτεί η κοινή λογική και αυτό είναι προς το συμφέρον όλων των ευρωπαϊκών λαών και της ευρωπαϊκής οικονομίας, ιδιαίτερα των πιο αδύναμων κρατών-μελών».
Η πειστικότητα μιας εναλλακτικής πρότασης σίγουρα δεν επιτυγχάνεται μόνο με διακηρυκτικές θέσεις και προθέσεις, δεν μπορεί να εξαντλείται στην «υποχρεωτική» ανταπόκριση σε κινηματικά καλέσματα, ούτε φυσικά ισχυροποιείται με την εκπομπή θολού στίγματος στο όνομα της πολυσυλλεκτικότητας.
Το 14χρονο παιδί χάθηκε. Και οι ευθύνες είναι μεγάλες, μας αφορούν. Αφορούν την Πολιτεία και τις ανύπαρκτες κοινωνικές δομές. Αφορούν το σχολείο και την αδυναμία του να προστατεύσει τους μαθητές του. Αφορούν την κοινωνία, που συνεχίζει ένα μέρος της να “ουρλιάζει” αδιάφορα, ενίοτε να παρακινεί, να ενθαρρύνει ή και να κσθοδηγεί με τον τρόπο της τη βία, το ρατσισμό, τις πολλαπλές διακρίσεις.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, γιατί κρατούν τα στερεότυπα, γιατί «βασιλεύει» ο σεξισμός και η πατριαρχία. Αν μια ιστοσελίδα, που το παίζει φίλα προσκείμενη στο «χώρο» για λόγους, που αυτή ξέρει, προσχωρεί τόσο βάναυσα στο αξιακό στρατόπεδο του… εχθρού, μπορούμε πιο εύκολα να αντιληφθούμε το μέγεθος του ζητήματος.
Επιχειρούμε να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, να μετατρέψουμε τον δισταγμό, την αμφιβολία, την παραίτηση σε προωθητική δύναμη
Ο κόσμος, η Ευρώπη και η Ελλάδα βιώνουν κρίσιμες στιγμές με όλη τη σημασία των λέξεων αυτών
Επειδή οι προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα κατά της ακρίβειας που πλήττει το λαϊκό εισόδημα επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το σύμπτωμα (πληθωρισμός) και όχι την αιτία του (στρατιωτικός και οικονομικός πόλεμος), έχει μοναδική σημασία η στάση που σκοπεύει να τηρήσει το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη απέναντι στην κλιμάκωση και διαφαινόμενη μετεξέλιξη του ρωσο-ουκρανικού πολέμου σε Γ’ΠΠ.
Ο αγώνας για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας, για την ανθρώπινη χειραφέτηση και απελευθέρωση είναι καθημερινός και αφορά όχι μόνο τους θεσμικούς φορείς, αλλά και όλους εμάς
Αν αληθεύουν οι πληροφορίες που μεταδίδονται ότι η ελληνική κυβέρνηση ύψωσε ισχυρό ανάχωμα στην Ε.Ε. να μην επιβληθούν κυρώσεις στη θαλάσσια μεταφορά ρωσικού πετρελαίου, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του λόμπι των εφοπλιστών, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή επίδειξη υποκρισίας από τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του.
Οι λύκοι ουρλιάζουν. Οι πληβείοι σιωπούν. Στα καμαρίνια τα φαντάσματα της ιστορίας περιμένουν.
Πάνω στη συγκυρία αλλαγής του ευρωπαϊκού πλαισίου και της μεγάλης κρίσης, ανοίγονται νέοι δρόμοι για ριζοσπαστικές διαρθρωτικές τομές στη νεοφιλελεύθερη ΕΕ για μια κοινωνική και οικολογική Ευρώπη, της Δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, της μείωσης των ανισοτήτων.
Το ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) χρωστάει, χρωστάει πολλά…
Αυτό το κενό του απορφανισμένου από ταξική και κοινωνική εκπροσώπηση ηττημένου της κρίσης δυνάμει της οποίας και όχι εις πείσμα της οποίας αναπαράγεται ο νεοφιλελευθερισμός οφείλει να καλύψει η Αριστερά.
Διότι, το ’παμε, ρε Μπάμπη, “Είναι προς τον θάνατο” για μας τους υλιστές, αλλά πολύ νωρίς την έκανες, ρε φίλε…
Πίσω από τη «σφραγίδα» που έβαλε η έκθεση των RSF στην κυβερνητική πολιτική για τα ΜΜΕ και στο διαρκή εγκλωβισμό τους στα χέρια όλο και λιγότερων ισχυρών ολιγαρχών με προσωπική επιχειρηματική ατζέντα, ας δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα: αυτό που απειλείται στην Ελλάδα είναι το κράτος Δικαίου.
Άρθρο του Πάνου Σκουρλέτης, στο πλαίσιο αφιερώματος της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ για τα δέκα χρόνια από τις εκλογές του 2012
Να μην καθίσταται η λήψη των αποφάσεων προνόμιο μιας ιδιότυπης δήθεν αξιοκρατίας των βιογραφικών και μιας απολιτίκ δημοφιλίας
Η υπόθεση του/της Ζακ/Ζάκι δεν τελειώνει εδώ Έχει συνέχεια. Και θα έχει συνέχεια όσο θα υπάρχει αυτός ο πολύχρωμος κόσμος, που αντιστέκεται και δεν πειθαρχεί στη βαρβαρότητα.
Η τόσο βαθιά πληγείσα ελευθερία του Τύπου και των ΜΜΕ εν γένει, θα αντιμετωπιστεί με την πολιτική αλλαγή που έρχεται.
Και όπως έλεγε το πανό του τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ «Το να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο δεν είναι τρέλα ούτε ουτοπία είναι δικαιοσύνη».
Με τον πρόσφατο νόμο 4921, αυτόν για τον ΟΑΕΔ, μπαίνουμε στη νέα εποχή του ταμείου ανάκαμψης και επιχειρείται ένα νέο αφήγημα που στηρίζεται στο blame game.
Η στροφή στην «κανονικότητα», στην κεντρώα πολιτική και στα μεσαία στρώματα έληξε άδοξα. Ο Α. Τσίπρας στο συνέδριο «σάλπισε» την επιστροφή στην αριστερή πολιτική.
Η όλη στρατηγική της κυβέρνησης στον χώρο της ενέργειας, βασισμένη στην νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία της, κινείται στη λογική της αυτορρύθμισης της αγοράς, γι’ αυτό και αδρανεί, λειτουργώντας ως θεματοφύλακας της κερδοσκοπίας, σε βάρος των πολιτών και της οικονομίας.
Αντί οι γιατροί των δημοσίων νοσοκομείων, όπως και οι δάσκαλοι των δημόσιων σχολείων, όπως και οι εργάτες των πολυεθνικών εργοστασίων, να πληρωθούν όπως τους αξίζει, να πεθαίνουν οι φτωχοί και να ζουν βασιλικά οι πλούσιοι, είναι η μόνη διαθέσιμη επιλογή για τη νέα δεξιά, η οποία, σε όλο σχεδόν το δυτικό κόσμο, μετέρχεται πλέον αλήστου μνήμης πολιτικές.
Ναι, λοιπόν, υπάρχει και τρίτος γύρος στην Γαλλία. Αυτή τη φορά βουλευτικές εκλογές. Και κάπως έτσι οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού κρούουν τον κίνδυνο των… άκρων. Έτσι γενικά, των άκρων.
Δεν εκπροσωπώ βέβαια ούτε τον Αλέξη Τσίπρα, ούτε τον Πάνο Σκουρλέτη, ούτε το Νάσο Ηλιόπουλο. Κανένας από τους τρεις δεν με έχει εξουσιοδοτήσει για κάτι τέτοιο. Σε ό,τι αφορά όμως τον ΣΥΡΙΖΑ και την «πολιτική κουλτούρα της Αριστεράς», αισθάνομαι την ανάγκη να παρέμβω αναλαμβάνοντας την προσωπική μου ευθύνη, γιατί έχω συμμετάσχει πάνω από πενήντα χρόνια στους αγώνες και στην πολιτική κουλτούρα της Αριστεράς, όσο δε για τον ΣΥΡΙΖΑ, έχω την τιμή και την ευθύνη να συμπεριλαμβάνομαι στα ιδρυτικά μέλη του.
Στα αρνητικά πρέπει να σημειώσουμε τη μη αντιστοίχιση της προβληματικής του συνεδρίου με τις κοσμογονικές αλλαγές που κυοφορούνται λόγω του πολέμου
Να βαδίσουμε υπερασπίζοντας τον άνθρωπο, τα ποιήματα, τη μουσική, τα αγάλματα, την ειρήνη και τη δημοκρατία.
«Πιστεύουμε σε μια πιο ενωμένη και προοδευτική Ένωση, ικανή να παρέχει με δίκαιο τρόπο τα τόσο αναγκαία δημόσια αγαθά που οι πολίτες χρειάζονται και προσδοκούν από την Ένωση»
Radicales 